Rozdział 42

 Pov Lilly

 

-Nie mogę w to uwierzyć- mówię i patrzę w niebieskie oczy Luke'a.

-A jednak to jest to, lecimy do Londynu- uśmiecha się.

-Nigdy tam nie byłam- wzruszam ramionami.

-To jeszcze lepiej- mówi.

-Lilly pójdziesz ze mną jeszcze do sklepu zanim wrócimy?- pyta Hope.

-Jasne- odpowiedziałam i po chwili zmierzałyśmy już w stronę sklepów.

 

-I jak podekscytowana?- pytam przyjaciółkę.

-Jeszcze jak!- śmieje się.

-Ja tak samo, nigdy tam nie byłam, musicie mi wszystko pokazać!

-Tak zrobimy- mruga do mnie brunetka.

-Ile czasu zostało nam do wyjazdu?- pytam ją bo z tego całego podekscytowania nie skupiłam się na szczegółach tylko o tym jaki jest Londyn, zwłaszcza z ludźmi, których kocham.

-Równy tydzień- mogę dostrzec radość w jej oczach.

-Wow.. mogli nam powiedzieć dzień przed.

-I tak zrobimy wszystko dzień przed, co za różnica- mówi Hope.

-Racja-śmieję się.

-Nie mogę uwierzyć, że zostało tak mało czasu do Świąt- mówi Hope trzymając w ręce jakąś świąteczną ozdobę.

-Tak ja też, za niedługo trzeba myśleć nad prezentami- zauważam.

-Nigdy nie wiem, co komu dać.

-Przestań Twoje prezenty zawsze są świetne!- mówię zgodnie z prawdą.

-Dzięki- odpowiada mi Hope.

 

Po powrocie do domu zastałam o dziwo Harry'ego i rodziców w domu.

-Hej wszystkim!- witam się.

-Cześć Lilly!- krzyczy mama.

-Co tam?- pytam z odruchu.

-W porządku- odpowiada mama.

-Gotowa na Londyn?- pyta tata.

-Myślę, że taa..., chwila jak długo o tym wiecie?- pytam.

-Nieważne- odzywa się Harry.

-Oczywiście lecicie tam z Hope i Luke'iem. Jesteście dorośli, więc myślę, że sobie poradzicie.

-Mamoooo- jęczymy razem z Harrym. -Czy to moment na tą rozmowę?- śmieję się.

-Po prostu bądźcie bezpieczni i uważajcie na siebie- mówi mama i czochra nam włosy.

-I nie wróćcie w piątkę, albo cholera w szóstkę- śmieję się tata, ale razem z Harrym zamieramy.

-Desmond!- karci go mama, ale również się śmieje.

-Eee taak, to my może- plączę się Harry.

-Tak, ja muszę iść na trening, pa wszystkim!- wstaje, a za sobą widzę jak Harry przewraca oczami na żart taty.

-Przestań już-dźgam go w bo, na co odpowiada mi śmiechem. 

 

Ostatni tydzień w szkole zleciał nam bardzo szybko, na zaliczaniu szalonej ilości sprawdzianów oraz śpiewaniu świątecznych piosenek na lekcjach. Nie odbyło się też bez wigilii klasowej i niezręcznych momentów składania życzeń osobom, których prawie wcale nie znamy lub po prostu nie lubimy.

-Oo tak! W końcu!-krzyczy Hope, gdy wychodzimy ze szkoły.

-Wooolność!- dołączam do przyjaciółki.

-Lilly Styles, to będą najlepsze święta w naszym życiu!- mówi przez śmiech Hope.

-Będą!- przybijam jej piątkę i wracamy do auta, gdzie już czekali na nas Harry i Luke.

-No nareszcie!- jak zwykle marudzą.

-Byłybyśmy wcześniej, ale Hope składała baardzo długo życzenia z Jamesem- mówię w stronę Loczka.

-Nawet mnie nie denerwuj młoda- jakoś ma zadziwiająco dobry humor, liczyłam na coś w stylu "co do kurwy". Ale Hope szybko wyłapała o co mi chodzi, więc dodała:

-Bez przesady Tobie i Dylanowi też to szybko nie poszło- mówi Hope patrząc w moją stronę.

-Nawet nie zaczynajcie, dziś wieczorem wylatujemy do Londynu i nikt nam tego nie zepsuje- mówi Luke.

-Hej wprowadźmy jakiś świąteczny nastrój- mówi Hope i włącza najpopularniejszą piosenkę każdego grudnia, czyli "All i want for christmas is you"

Wiecie jak dziwnie jest jechać w aucie i śpiewając z trzema muzykami? Nie? I dobrze, lepiej dla Was. Zwłaszcza jeśli wasze zdolności wokalne są na moim poziomie, czyli zerowe.

-All i waaant for christmass iss yooouuuuuuu!- cała czwórka ostatni raz śpiewa słowa piosenki.

-Czy Wy zawsze musicie tak ładnie śpiewać?- narzekam.

-Tak-odpowiada Harry.

-Chociaż Harry pod prysznicem...-zaczynam.

-Dobra, załapali- wcina mi się brat, parkując samochód na naszym podjeździe.

-To tak o 21 będę po Was, prawdopodobnie odwiezie nas moja mama- mówi Luke.

-Ciocia Megan!- cieszy się Hope.

-Hope, skoro mama Luke'a musi przyjechać po nas, to..

-Wezmę walizkę i zaraz u Ciebie będę- uśmiecha się, a w samochodzie słychać dźwięk chrząknięcia Harrego.

-No dobrze, u Was- poprawia się Hope, po czym całuje Harry'ego w policzek i kieruję się w stronę domu.

-Do zobaczenia-mówi Luke.

Uśmiecham się tylko i wychodzę, idąc z Harrym do domu.

 

 

*kilka godzin później*

-Masz wszystko?- pytamy w tym samym czasie.

-Tak-odpowiadam.

-Ja też-przyznaje Hope i kieruję się do drzwi.

-Czekaj!-zatrzymuję ją.

-Coś nie tak?- pyta.

-Ja, nie wiem Hope, boję się- przyznaje i spuszczam wzrok na podłogę.

-Co? Czego się boisz? Samolot nie jest taki zły-mówi mi przyjaciółka i przytula.

-Nie, nie o to chodzi, chociaż trochę też, boję się, że coś się stanie. Wiesz to nasz pierwszy dłuższy wyjazd we czwórkę, jako pary, co jeśli coś pójdzie nie tak?

-heej, Lilly spokojnie, wszystko będzie dobrze, jestem pewna!- pociesza mnie.

-Więc dobrze-mówię.

 

Po trzykrotnym pożegnaniu się z rodzicami wychodzimy z domu i wsiadamy do samochodu.

-Cześć ciociu!-wita się Hope.

-Cześć dzieciaki-odpowiada mama Luke'a.-Podekscytowani?-pyta.

-Jeszcze jak!- odpowiadam.

-Żadnej kompromitacji ciociu?-jęczy Hope, a Luke gromi ją spojrzeniem.

-Uwierz, chciałabym, ale dostałam kategoryczny zakaz-śmieje się i patrzy na mnie przez lusterko.

 

Reszta drogi mija nam oczywiście na śpiewaniu piosenek z radia. Dojeżdżamy na lotnisko i przechodzimy przez wszystkie procedury bez problemu. Po kilku godzinach czekania,kilku kubkach kawy, prawie zasypiam na kolanach blondyna. Co jakiś czas słyszę tylko ogłoszenia czy rozmowy przypadkowych ludzi, a także rękę głaszczącą mnie po głowie i zastanawiam się jak wielkie mam szczęście będąc w tym miejscu, z tymi ludźmi.

 

-Nie denerwuj się, będzie dobrze- zapewnia mnie Luke i kładzie dłoń na mojej, gdy siedzimy już zapięci w samolocie.

-Teraz dużo lepiej- uśmiecham się do niego, ale z drugiej strony ściskam rękę Hope, gdy czuję jak ruszamy,a ona tylko rzuca mi uśmiech i ściska rękę.

 

Kierunek Londyn!

___________________________________________


Prosimy o jakikolwiek znak od Was, że jesteście